مقایسه توانایی ایمنی زایی آنتی ژنهای مختلف رایزوپوس اوریزا در حیوانات تجربی

موکور مایکوزیس به عنوان یکی از حادترین بیماریهای قارچی در بیماران مبتلا به دیابت کنترل شده و آنهایی که دچار نوتروپنی شدید می باشند ، شناخته شده است . در این بررسی جهت ارزیابی و مقایسه توان ایمنی زایی آنتی ژنهای مختلف رایزوپوس اوریزا ( مهمترین عامل موکور مایکوزیس ) ، 12 رأس بز را به سه دسته چهارتایی تقسیم نموده و هر گروه ، با آنتی ژنهای مختلف رایزوپوس ، تحت تزریق از راههای مختلف قرار گرفتند . گروه یک ، عصاره آنتی ژنی کامل ( خام ) دریافت نمودند ، به گروه دو عصاره آنتی ژنی سیتوپلاسمی و به گروه سه پروتئینهای 34 و 40 کیلو دالتونی تزریق گردید. پس از خونگیری از حیوانات ، آزمایش تغییر شکل لمفوسیتی ( LTT) و تست کانترایمونوالکتروفورز به عمل آمد . نتایج این تحقیق نشان داد که میانگین شاخص تحریک لنفوسیتی در برابر میتوژن کانکاوالین A در سه گروه تحت آزمایش به ترتیب 6،8/5 و 6 بود. در حالی که این میانگین در برابر آنتی ژن خام رایزوپوس به ترتیب 9/7 ، 2/7 و 7/7 را نشان داد. همچنین در آزمایش کانترایمونوالکتروفورز ( CIE) و با استفاده از عصاره آنتی ژن کامل در همه گروهها خطوط رسوبی ایجاد گردید ( بین 1 تا 3 خط ) . با توجه به نتایج حاصله در این تحقیق ، به نظر می رسد که پروتئینهای 34 و 40 کیلودالتونی حاصله در این قارچ توانایی تحریک ایمنی سلولی و هومورال را در حد کفایت داشته و در واقع به عنوان آنتی ژن های حدت عمل می نماید . بنابراین برای ایجاد مصونیت و جلوگیری از پیشرفت وتهاجم رایزوپوس در آینده به جای کاربرد مجموعه آنتی ژنی از این دو می توان بهره جست .